Er is in Limburg een ernstig tekort aan hulp voor mensen met een eetstoornis. "Een jaar wachten om geholpen te worden is absurd voor iemand met anorexia," vindt de 34-jarige Britt de Waard uit Kinrooi. En toch is het geen uitzondering. Ze maakte het een paar jaar geleden zelf mee, tijdens haar tweede zangerschap, en besloot om zich te laten opnemen. Maar in het ziekenhuis werd ze nog zieker. Want alles draaide om eten en bijkomen. Ze miste de psychologische begeleiding. Britt schreef een boek over haar herstel. En pleit voor meer hulp voor mensen met een eetstoornis. Zelf helpt ze nu in haar vrije tijd gezinnen die kampen met een eetstoornis. Want dat kan wel eens de oplossing zijn volgens haar: ervaringsdeskundigen laten meedraaien in de zorg.

In Limburg zijn de mogelijkheden tot professionele begeleiding van jongeren met een eetstoornis heel beperkt. En dat terwijl 1 op 5 jongeren in Vlaanderen signalen van een eetstoornis vertoont. Professionele begeleiding is zeer belangrijk, aangezien slechts de helft hier ook volledig van geneest. Behandelingen duren doorgaans lang, vaak 6 tot 7 jaar, en zijn ook heel duur. Voor dagbehandelingen of familietherapie moeten jongeren en hun ouders op dit moment naar Antwerpen of Jette. Diepenbekenaar Robin Slegers, wiens dochter anorexia nervosa heeft, luidt daarom de alarmbel. Zondag neemt hij deel aan de marathon van Antwerpen om geld in te zamelen voor de vzw Casana. Die wil het therapieaanbod voor de Limburgse jongeren vanaf volgend jaar sterk gaan uitbreiden.

Dat is voor zo dadelijk. Vandaag is het de dag van de Afasie. Afasie is een taalstoornis bij het lezen, spreken en schrijven waar patiënten vaak mee te maken krijgen na een beroerte. Bijna 30 procent van de mensen krijgt na een hersenbloeding of herseninfarct te maken met afasie. In Nederland en België samen zijn dat 38 mensen per dag. De stoornis zelf is vrij onbekend en daar wilt het ZOL met zijn campus Sint-Barbara in Lanaken graag wat aan doen.